Het Ziekenfonds Noord-Limburg (ZNL) werd op 6 december 1929 opgericht. Het initiatief hiertoe kwam uit Midden-Limburg en werd genomen door de huisartsen Peeters uit Weert en Stijns uit Echt. Aan het begin van de negentiende eeuw was de gezondheidstoestand in Noord- en Midden-Limburg slecht. De overwegend agrarische bevolking van de streek was over het algemeen arm en kon zich de kosten van doktershulp niet permitteren. Als iemand ziek werd, kwam er gewoon geen arts aan te pas. Alleen in Blerick lag de situatie anders. Daar had een huisarts een soort ziekenfonds opgericht. Mensen die hem elke week een kwartje betaalden, konden samen met hun gezinsleden verder gratis van zijn diensten gebruik maken. Een griepgolf in februari 1929 bracht dr. Peeters en dr. Stijns tot de overtuiging dat er voor heel Noord- en Midden-Limburg een ziekenfonds moest komen. Zij namen daarom contact op met het Zuidlimburgse ziekenfonds AZM en nodigden artsen en apothekers uit Noord- en Midden-Limburg uit voor een voorlichtingsbijeenkomst in Roermond. Tijdens deze bijeenkomst op 28 maart 1929 werd een oprichtingscomité gevormd. Dat slaagde erin op 6 december van dat jaar inderdaad een ziekenfonds van de grond te krijgen. Het Blerickse doktersfonds met zijn ruim 1200 deelnemers vormde de basis voor het Ziekenfonds Noord-Limburg (ZNL). De belangstelling bij de bevolking was groot, want na één jaar waren er al 4000 verzekerden, na drie jaar meer dan 10.000 en in 1940 30.000. Doordat de Duitse bezetter in 1941 de ziekenfondsverzekering verplicht stelde, kwamen er 22.000 verzekerden bij.

In 1954, het jaar waarin het 25-jarig bestaan gevierd werd, waren er 113.000 verzekerden. Het ziekenfonds was oorspronkelijk in Roermond gevestigd, maar verhuisde in 1931 naar Venlo omdat in Noord-Limburg de grootste belangstelling bestond. Het ZNL betrok een pand aan de Jan de Verwerstraat. Dat werd in 1934 verlaten nadat een nieuw kantoorgebouw was neergezet aan de Deken van Oppensingel. In 1970 verhuisde het ZNL naar de Veestraat om uiteindelijk in 1981 aan de Drie Decembersingel in Blerick neer te strijken. Grote veranderingen in het verder vrij rustige ziekenfondsbestaan deden zich voor aan het eind van de jaren tachtig en het begin van de jaren negentig. Als gevolg van de landelijke discussie rond het plan-Dekker en de daarmee verband houdende reorganisatie van de gezondheidszorg moesten de ziekenfondsen gaan concurreren om de klanten. Deze zouden vanaf 1 januari 1993 zelf mogen bepalen tot welk ziekenfonds ze zich wilden wenden. Tot dan toe waren de fondsen verzekerd geweest van een vast klantenbestand dat zich verplicht bij hen moest aansluiten. Als voorbereiding op die wijziging gingen veel ziekenfondsen fuseren. Samen stonden ze immers sterker in de nieuwe gezondheidsmarkt. Op 16 juni 1989 fuseerde het ZNL daarom met vijf andere regionale ziekenfondsen en de particuliere ziektekostenverzekeraar VGZ uit Nijmegen. Samen telden ze bijna 1,5 miljoen verzekerden.

De fusiepartners gingen verder onder de naam VGZ. Hoewel werd gesteld dat de fusie geen consequenties zou hebben, begon de VGZ al in 1992 met een studie naar een reorganisatie. Die studie mondde uit in een reorganisatieplan dat ertoe moest leiden dat de organisatie efficiënter en klantgerichter kon werken. Bovendien moesten de kosten worden gedrukt. Het plan voorzag in het vervallen van zo'n 95 arbeidsplaatsen op het VGZ-kantoor in Blerick. De VGZ ging een aantal activiteiten concentreren in Eindhoven, Tilburg en Nijmegen. In Blerick zou, zo was in 1994 de bedoeling, alleen een regiokantoor voor de dienstverlening aan de verzekerden overblijven met zo'n 50 medewerkers.