In 1530 verscheen op pachthoeve Wylrehof een eerste hervormde predikant, Jacob Lovendael. Hij werd voor zijn optreden gestraft "door hem de tong te branden en te doorsteken". Desondanks zouden andere hageprekers volgen. Ondanks alle tegenwerking groeide het aantal hervormden in Venlo gestaag. Rond 1572 kwam de hervormde gemeente in de reformatorische traditie in Venlo samen. In 1632 veroverde Frederik Hendrik de stad op de Spanjaarden en kregen de hervormden de beschikking over de Sint Joriskapel. In 1634 kregen ze ook de Nicolaaskerk. Toen de stad in 1637 weer Staats werd raakten de hervormden beide kerken weer kwijt en moesten ze voor hun godsdienstoefeningen naar Kaldenkerken. In 1702 kwam Venlo weer bij de Republiek, waarna de hervormden de Sint Joriskapel terugkregen. Van 1794 tot 1797 werd de kerk door de Fransen gevorderd. Vanaf het midden van de negentiende eeuw ging het bergopwaarts met het aantal hervormde Venlonaren. De Venlose protestanten zijn thans verdeeld over een zevental richtingen.