In de zeventiende eeuw kwamen in Venlo de eerste (elzenhouten) stadswaterleiding tot stand. Deze waterleiding bestond uit uitgeholde boomstammen die in een rechte lijn vanuit een groot waterreservoir aan de Onderste Molen door het Broek naar de Keulse poort liepen. Aan de Keulse poort, op de Oude Markt en op de markt voor het stadhuis waren tapplaatsen (fonteinen). Deze voorziening bleef ruim 150 jaar in gebruik. Tegen het einde van de 18e eeuw waren de buizen versleten en moesten de Venlonaren zich met putten behelpen. In 1889 kreeg Venlo zijn tweede waterleiding aan de Zwarteweg. De bron lag naast het machinegebouw en werd gevoed door de neerslag van het achterliggende heideveld. Het reservoir lag 'op de berg aan de Maagdenberg', 23 meter hoger dan de markt. De concessie was in handen van de Rotterdamsche Waterleiding Exploitatie Maatschappij. Vanaf 1902 ging de exploitatie over op de gemeente en werd het waterleidingbedrijf met het gasbedrijf samenvoegd. Toen de winbare hoeveelheid water aan de Maagdenberg terug liep, ging de gemeente op zoek naar een nieuwe lokatie. Die nieuwe lokatie werd gevonden aan de Bloemartsweg, waar in augustus 1958 een nieuw waterpompstation met watertoren in gebruik werd genomen.