Nadat Venlo in 1343 stadsrechten had gekregen werd begonnen met de bouw van een stadsmuur. Omstreeks 1375 was deze muur met veertien torens voltooid en was Venlo een vestingstad geworden. De Venlose vestingwerken werden tot in de negentiende eeuw door de belanghebbenden, i.c. de overheden, instand gehouden, gemoderniseerd en uitgebreid. Bij de stadsmuur lagen ook aarden omwallingen, op regelmatige afstand versterkt met vooruitstekende vijfhoekige bastions. Er werden in de loop der tijd grachten, lunetten en een drietal forten gebouwd. Vier poorten gaven toegang tot de stad. Vele beroemde veldheren verschenen voor Venlo's poorten. In 1511 belegerde het machtige leger van Margaretha van Oostenrijk de Maasveste tevergeefs en in 1543 verscheen Karel V met zijn legers voor haar poorten. De beroemde Spaanse veldheer Parma veroverde de stad in 1586, evenals prins Frederik Hendrik, de stedenbedwinger in 1632. Door veranderingen in de manier van oorlogvoeren werden de vestingwerken tegen het einde van de negentiende eeuw overbodig. De Venlonaren ervoeren de vestingmuren als een keurslijf, dat een uitgroei van de stad onmogelijk maakte. Het bericht dat de Nederlandse regering in 1866 had besloten de vestingstatus van Venlo op te heffen en de vestingwerken af te breken werd in Venlo met gejuich ontvangen. In 1867 werd met de radicale ontmanteling begonnen. Slechts op een tweetal plaatsen zijn de resten van de oude stadsmuur nog zichtbaar. Dat is aan de Maaskade (de Luif) en tussen de Spoorstraat en het klooster van de paters Dominicanen.