In vroeger eeuwen bevonden zich in en om de vestingstad Venlo talrijke molens. Zo functioneerden er tegen het einde van de zeventiende eeuw tien watermolens in en om de stad. Het waren de Picardiemolen, Hellmolen, Munnikemolen, Weizemolen, Spanjaertsmolen, Hoogmolen, Bovenste Houtmolen, Onderste Houtmolen, Italiëmolen en Muyzenmolen (Panhuismolen). De molens werden gebruikt voor de verwerking van graan tot meel, maar deden ook dienst bij de produktie van olie, laken, leer, papier en hout. Aan het begin van de twintigste eeuw bereikte het aantal molens een hoogtepunt en telde de stad er zo'n 26. Het waren watermolens, windmolens, een rosmolen (aangedreven door een paard) en een stoommolen. Doordat Venlo in het begin van deze eeuw omschakelde van land- naar tuinbouw was het met de graanteelt in en om Venlo weldra gedaan en kwamen veel molens stil te staan. Ook de komst van elektromotoren heeft hiertoe bijgedragen. Het merendeel der molens raakte in verval en werd gesloopt. Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het molenbestand aangetast. Slechts een handvol bijgebouwen van oude molens bleef bewaard. Zie: Bovenste Molen; Hoogmolen; Onderste Molen en Panhuismolen.