Al in de middeleeuwen fungeerde de Venlose haven als overslagplaats voor goederen. Venlo dankte die functie aan het feit dat de Maas stroomopwaarts van Venlo veel ondieper is. Ter hoogte van de Bolwaterstraat was een laad- en loskade en tussen de Maaskade en het schiereiland de Weerd was een vluchthaven waar schepen in de winter bij zware ijsgang een veilige schuilplaats vonden. Het recht van vrije opslag maakte Venlo tot stapelplaats voor de Hollandse waren, die hier werden overgeladen en voor een deel werden verscheept naar het land van Gulik, Aken, Luik en Overmaas en andersom. Het feit dat Venlo vrijheid genoot van de meeste Gelderse tollen gaf aan deze handel nog meer uitbreiding. De havenfunctie was voor de ontwikkeling van Venlo van grote betekenis. Door staatkundige veranderingen in het begin van de achttiende eeuw raakte de Maashandel echter in verval. De opening van de Zuid-Willemsvaart, in 1828, bracht de scheepvaart op en de handel in Venlo opnieuw een zeer gevoelige slag toe. Venlo besloot hierop de laad- en losplaats aan de haven te verbeteren. In 1837 werd begonnen met het uitbaggeren van de haven en werd de dam in de haven opgeruimd. In 1904 kreeg de Venlose haven de beschikking over een nieuwe aanlegplaats die zo was geconstrueerd dat schepen voortaan bij elke waterstand gelost en geladen konden worden. Deze kade werd zo gebouwd dat zowel bij hoge als bij lage waterstand het laden en lossen langer dan voorheen voortgang kon vinden.

In 1930 vond wederom een uitbreiding en verbetering van de haven plaats, waarbij de haven via een speciale spoorlijn verbonden werd met de Köln-Mindener spoorlijn. De concurrentie tussen het vervoer te water en het wegvervoer zorgde er echter spoedig voor dat de aan- en afvoer en de overslag van stukgoed uit de haven verdween. De omzet in de haven liep sterk terug. Nadat in 1980 aan de Blerickse zijde van de Maas een nieuwe loswal was aangelegd, werden de activiteiten in de oude Venlose haven vrijwel geheel stilgelegd.