De brandweer is voortgekomen uit het burgerkorps de Adelborsten, dat in 1773 werd opgericht met als doel de magistraat bij onraad hulp te verlenen. Lange tijd was de brandwacht decentraal georganiseerd. Zo was de stad vanaf 1835 in vier wijken verdeeld, die parallel liepen met de vier hoofdstraten. De bantuin werd verdeeld in een noordelijke en zuidelijke sectie. Aan het hoofd van een wijk stond een opperwijkmeester waaronder twee sectiemeesters resorteerden, die op hun beurt weer de leiding hadden over spuitmeesters, pompmeesters en spuitgasten. Op vier punten in de stad waren brandspuiten gestald, te weten: op het stadhuis, in het weeshuis aan de Grote Kerkstraat en in speciale spuithuisjes aan de Roermondse en de Keulse poort. Ook buiten de vesting, in Het Ven en bij de Vierpaardjes bevonden zich brandspuiten. Per spuit moesten twee spuitmeesters en tien spuitgasten beschikbaar zijn en per stadspomp twee pompmeesters. Voor spuitgasten bestond een soort dienstplicht. In geval van brand moesten de stadsomroepers eerst aan het stadsbestuur verlof vragen om de brandklok te mogen luiden. Vervolgens werd in alle straten omgeroepen waar de brand was, zodat de brandwacht van de betrokken sectie wist waar ze heen moest. In 1878 vond de oprichting van een vrijwillige brandweer plaats, waarna er een college van brandmeesters werd benoemd. In 1918 werd de brandweerkazerne in de Lohofstraat in gebruik genomen. In 1942 werd vanuit een vaste kern van het Venlose brandweerkorps de beroepsbrandweer opgericht. In maart 1989 verhuisde de brandweer naar een nieuw onderkomen aan de Nijmeegseweg.